زخم مزمن چیست، علل و درمان آن

زخم هایی که برای مدت طولانی خوب نمی شوند یک تهدید جدی برای سیستم ایمنی بدن هستند. در واقع، زخم های مزمن که در مدت زمان بیش از ۳ ماه بهبود نمی یابند، سیستم ایمنی بدن را مختل می کنند. 

  اگر یک زخم درعرض ۳ ماه بهبود نیابد، در علم پزشکی به این زخم ها، زخم مزمن گفته می شود. اکثر بیماران مبتلا به زخم های مزمن افرادی هستند که دچار زخم پای دیابتی شده اند. این زخم ها به ویژه در پی ابتلا به اختلال قندخون ناشتا، مراقبت های نامناسب پا و انسداد عروقی مرتبط با دیابت رخ می دهد.

زخم های مزمن معمولا باعث اختلال در سیستم ایمنی بدن می شوند!

زخم های مزمن زخم هایی هستند که در طی یک دوره زمانی خاص، بهبود نمی یابند و معمولا تمایل دارند که تشدید و گسترش یابند. اگر زخم در طی سه ماه بهبود نیافته باشد، ممکن است زخم مزمن نامیده شود. زخم پای دیابتی، زخم های فشاری، زخم های وریدی، زخم های ایسکمیک و زخم های مختلف واسکولیت جزو زخم های مزمن هستند. زخم های بافت های نرم که پس از پرتودرمانی و اتمام شیمی درمانی ایجاد می شود نیز باعث ایجاد زخم های مزمن می شوند. زخم های مزمن معمولا در بیماران با گروه سنی بالا، دیابتی، فشار خون بالا، نارسایی های عروقی و مشکلات تغذیه ای مشاهده می شود. در این گروه از بیماران، زخم اغلب منجر به اختلالات در عملکرد سیستم ایمنی همراه با بیماری های مرتبط با آن و فراهم کردن زمینه برای عفونت ها و خطرات مرگبار می شود.

یک چهارم بیماران دیابتی در طول زندگیشان به زخم پای دیابتی مبتلا می شوند!

برای بیماران دیابتی مراقبت از پاها، معاینه کردن منظم پاها، کوتاه کردن منظم ناخنها مهم است. بیمار باید با مشاهده کوچکترین علائم پوستی پا و برای جلوگیری از ایجاد زخم پای دیابتی به متخصص زخم مراجعه کند. نباید فراموش کرد که حتی زخم های بسیار کوچک که در بیماران دیابتی رخ می دهد ممکن است در یک دوره کوتاه مدت پیشروی کند و باعث از دست دادن پا یا انگشت ها و یا حتی مرگ شود.

در بیمارانی که به علت اختلالات عصبی در بستر می مانند، با توجه به محدودیت حرکات ناشی از اختلالات عصبی، حتی در کمتر از یک هفته ممکن است در استخوانها به علت تماس با رختخواب، زخم های مزمن ایجاد شوند که مداوای آنها سخت است. بیمارانی که به طور مداوم می خوابند بافتهای نرم آنها به مدت طولانی تحت فشار قرار می گیرد و جریان خون در آنها متوقف می شود، که درنتیجه باعث ایجاد زخم های فشاری می شود. بافت های مرده در این زخم ها باید با جراحی تمیز شوند، آبسه باید تخلیه شود، باید مصرف آنتی بیوتیک های مناسب را شروع کرد و سطوح زخم با روش های مناسب پانسمان شود. در چنین بیمارانی به منظور جلوگیری از زخم های فشاری، باید از تشک مواج یا  تشک ویسکولاستیک استفاده کرد، تغذیه مناسب باید ارائه شود و پوزیشن های خوابیدن باید تغییر کند.

زخم های التهابی که در اطراف مچ پا به وجود می آیند در مدت زمان کوتاه با دارو درمان می شوند!

در بیماران مبتلا به نارسایی عروقی در نتیجه گرانش زمین، خون در رگهای پایین پا جمع شده و باعث زخم می شود که به نام زخم های وریدی شناخته می شوند. لبه های این زخم ها نامنظم، ضخیم و ملتهب هستند. پوست اطراف زخم قهوه ای رنگ است. این زخم عمدتا در مچ پا ظاهر می شود. این زخم را می توان در دوران اولیه با داروها درمان کرد، زخم های عمیق ممکن است باعث ایجاد التهاب استخوان و سرطان شوند. زحم هایی که شانس مداوا شدن با دارو را ندارند می توانند به وسیله لیزرتراپی و آنژیوگرافی درمان شوند. در پی آسیب عروق، در جریان خون اختلال ایجاد می شود و اکسیژن و مواد مغذی به بافت ها نمی رسد که درنتیجه زخم بهبود نیافته و به زخم مزمن تبدیل می شود. درد پا و زخم هایی که در طی استراحت فرد رخ می دهند ممکن است ناشی از شدت آترواسکلروز باشند. درد و زخم پا در حالت استراحت در مورد این بیماران مهم است. درمان بیماران با روش های تصویربرداری و یا روش های جراحی و باز کردن رگ های بسته باعث نجات زندگی آنها می شود. در صورت موفق نشدن باز کردن عروق، عضو آسیب دیده قطع می شود.

 درمان زخم مزمن در دوران اولیه مانع قطع عضو می شود!

زخم های مزمن را می توان در اوایل با داروهای ساده پزشکی درمان کرد. اما تاخیر در درمان آن سبب قطع عضو وحتی مرگ می شود که یک مشکل بزرگ برای سلامتی محسوب می شود. به خصوص اگر افراد مبتلا به دیابت مشکوک به چنین زخمی هایی باشند حتما باید به متخصص زخم مراجعه کنند.