قرن نوزده ام

اولین پیشرفت های مراقبت از زخم در این دوران با کار ایگناز فیلیپ سملویس، متخصص زنان و زایمان مجارستان آغاز شد که کشف کرد چگونه شستن دست و پاکیزگی به طور کلی در روش های پزشکی از مرگ مادر جلوگیری می کند.

کار سملویس توسط یک جراح انگلیسی، جوزف لیستر، که در دهه ۱۸۶۰ لیستر کوشید تا با ریختن فنول بر روی میکروب‌های موذی، آن‌ها را از بین ببرد ادامه پیدا کرد. به این ترتیب، او در کم کردن میزان عفونت بسیار موفق بود و متقاعد شد که به کار بستن این تئوری، برای از میان بردن عفونت مفید است.

با تکیه بر موفقیت لیستر، رابرت وود جانسون اول، بنیانگذار Johnson & Johnson ، در دهه ۱۸۹۰ تولید گاز و پانسمان زخم و استریلیزاسیون آن با حرارت، بخار و فشار را شروع کرد.

این نوآوری های مراقبت زخم در عصر نوین اولین گام های مهم رو به جلو در این زمینه از زمان پیشرفت مصریان و یونانیان باستان است.

در سال ۱۸۸۶ ، ارنست فون برگمن استریلیزاسیون حرارتی ابزارهای جراحی را آغاز کرد که آغاز جراحی آسپتیک را نشان می دهد و به طور قابل توجهی از تعداد عفونت ها می کاهد. کنراد برونر تحقیقات گسترده ای را در زمینه مدیریت زخم و آزمایش روشهای ضد عفونی زخم انجام داد و مقاله جامع خود را در سال ۱۸۹۸ منتشر کرد. پیشرفت های بعدی از توسعه مصنوعی پلیمری برای پانسمان زخم و “کشف ” پروتکل های مراقبت زخم در اواسط قرن ۲۰ حاصل شد.

جنگ جهانی اول

در طول جنگ جهانی اول، شیمیدان هنری دریزدیل داکین، محلول داکین که شامل هیپوکلرات سدیم و اسید بوریک بود را اختراع کرد تا زخمهای سربازان انگلیسی را که در فرانسه می جنگند بشوید.

دهه ۱۹۵۰ به بعد

ظهور الیاف مصنوعی مانند نایلون، پلی اتیلن، پلی پروپیلن و پلی وینیل در دهه ۱۹۵۰ مواد جدیدی را فراهم کرد که محققان و پزشکان در زمینه مراقبت از زخم می توانند از آنها برای محافظت بهتر از بهبود زخم ها و حتی تسریع روند طبیعی ترمیم زخم استفاده کنند.

دهه ۱۹۹۰ و تحولات تولید پانسمان

در دهه ۱۹۹۰، بهبود در پلیمرهای ترکیبی وگسترش دامنه مواد موجود برای پانسمان زخم گسترش پیدا کرد. پیشرفت های بیوتکنولوژی پوشش حفاظتی مفیدی از طریق شبیه سازی پوست انسان تولید کرد. این پیشرفت ها ، همراه با تحولات مهندسی بافت ، باعث ایجاد تعدادی از کلاس های جدید پانسمان زخم شد. . بسیاری از مواد بیولوژیکی ، جایگزین های پوستی ، غشاهای زیستی برای تسهیل ترمیم زخم از طریق مکانیزم های مختلف تولید شده اند.

دیگر تحولات اخیر تمرکز بر نگرانی بیمار از درد بوده است. بیماران سوختگی و سایر افرادی که تحت زخم های شدید قرار دارند اغلب درد را به عنوان تأثیر منفی مهم زخم بر زندگی خود گزارش می کنند. مدیریت بالینی درد زخم های مزمن از اولویت های درمان بوده و اکنون به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از درمان مشاهده می شود.

مراقبت زخم در عصر نوین

در قرن ۲۱، پزشکی نسبت به درمان سنتی گذشته تکامل یافت. تصمیم گیری در مورد درمان بستگی به نوع زخمی دارد که فرد دچار آن شده است. در درمان زخم نجات اندام یا زندگی فرد در اولویت است. زخم های شدید مانند زخم های دیابتی و سوختگی به پانسمان های استریل یا تمیز (بسته به شدت زخم) نیاز دارند.

انواع پانسمان نوین زخم عبارتند از:

  • پانسمان خشک
  • پانسمان مرطوب تا خشک
  • پانسمان آغشته به مواد شیمیایی
  • پانسمان فوم
  • پانسمان آلژینات
  • پانسمان هیدروفایبر
  • پانسمان فیلم شفاف
  • پانسمان هیدروژل
  • پانسمان هیدروکلوئید

همه انواع پانسمان ذکر شده برای تکمیل پانسمان به مواد مختلفی نیاز دارند.

(اطلاعات بیشتر درباره انواع پانسمان)

درمان های جایگزین زخم: زالو و ماگوت

زالو

زالوی طبی پس از اینکه وسیله ای ضروری در قرن نوزدهم و حتی در قرون وسطی مورد استفاده قرار گرفت ، در سال ۲۰۰۴ به عنوان یک وسیله پزشکی بصورت تمیز مورد استفاده قرار گرفت.

  • زالو توانایی کمک به بافت آسیب دیده با اجزای بزاق خود را دارد.
  • بزاق آنها حاوی بی حس کننده موضعی ، مهارکننده ترومبین ، خواص آنتی بیوتیکی و گشادکننده عروق شبه هیستامین است.
  • این قابلیت ها به جراحی هایی مانند پیوند ها، پیوند پوست و حتی جراحی های ترمیمی کمک می کند.
  • زالو به تولید جریان خون و به اتساع عروق کمک می کند.

ماگوت

بارون دومینیک ژان لاری ، جراح ارشد ارتش ناپلئون پیشگام استفاده از ماگوت برای جلوگیری از عفونت در زخم ها بود.

ماگوت ها آنزیمی به بدن می دهند که ضدعفونی کننده زخم است و باعث بهبود زخم و هضم بافت های مرده می شود و به همین دلیل اولین ارگانیسم در ایالات متحده بود که در ژانویه ۲۰۰۴ به عنوان وسیله پزشکی استفاده می شد.